Πού πήγες και πόσο κράτησε το ταξίδι;
Πήγα στο Everest trek στο Νεπάλ – ήταν η δεύτερη φορά που επισκεπτόμουν αυτή την υπέροχη χώρα. Το ταξίδι, συμπεριλαμβανομένων των πτήσεων, των μετακινήσεων και της ίδιας της πεζοπορίας, διήρκεσε τρεις εβδομάδες. Κάθε μέρα ήταν διαφορετική, γεμάτη νέες εικόνες, προκλήσεις και ησυχία, κάτι που δεν μπορείς να βιώσεις στη χώρα μας.
Ήταν ένα ταξίδι μόνη σου ή ταξίδεψες με κάποιον;
Το αρχικό σχέδιο ήταν ένα κλασικό γυναικείο ταξίδι – τέσσερις φίλες που αποφάσισαν να ζήσουν μια λίγο ασυνήθιστη περιπέτεια. Τελικά, όμως, η ομάδα μας μεγάλωσε με δύο άντρες που μας συνόδευσαν. Οργανώσαμε τα πάντα μόνοι μας, από τα αεροπορικά εισιτήρια μέχρι τη διαμονή, και στο ίδιο το ταξίδι μας συνόδευσε ένας έμπειρος Νεπάλιος οδηγός, ο οποίος μας στήριξε και μας ενέπνευσε.
Ποιος ήταν ο κύριος στόχος ή η κινητοποίηση αυτού του ταξιδιού;
Ειλικρινά – ο στόχος δεν ήταν να «κατακτήσω» το Everest base camp, αλλά μάλλον να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Χρειαζόμουν να επιβραδύνω. Να βγω από τον καθημερινό κύκλο των υποχρεώσεων, των αποφάσεων και της συνεχούς σκέψης. Ήθελα να καθαρίσω το μυαλό μου, να το αφήσω επιτέλους να είναι, χωρίς πίεση, χωρίς προσδοκίες.
Το Νεπάλ είναι ένα μαγικό μέρος σε αυτό – η απλότητα της ζωής, η ησυχία των βουνών, η εκπληκτική ενέργεια στους ναούς, τα χαμόγελα των ντόπιων και η θέα των χιονισμένων κορυφών, όλα αυτά σε αναγκάζουν να είσαι εδώ και τώρα. Και όταν κοιτάξεις για πρώτη φορά τον Έβερεστ, σε συγκλονίζει εντελώς. Όχι λόγω του ύψους ή της φήμης του μέρους, αλλά λόγω της σιωπηλής δύναμης που νιώθεις από αυτό.
Αυτό το ταξίδι ήταν για μένα μια επιστροφή στον εαυτό μου – στη χαρά των απλών πραγμάτων, στην ευγνωμοσύνη, στην εσωτερική ηρεμία. Δεν ήταν μόνο ένα ταξίδι στα βουνά του Ιμαλαΐου, αλλά κυρίως ένα ταξίδι προς τα μέσα.
Σε ποιο έδαφος χρησιμοποίησες περισσότερο τα παπούτσια;
Τα Barefooty τα φορούσα στα πόδια μου σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της πεζοπορίας – από τα χαμηλότερα υψόμετρα μέχρι τη στιγμή που άρχισε να χιονίζει και έπρεπε να τα αλλάξω με ορειβατικά παπούτσια. Τα φορούσα σε πέτρινους μονοπάτια, χωριάτικους δρόμους, σκάλες και σκονισμένα τμήματα. Ωστόσο, δεν τα χρησιμοποίησα μόνο στα βουνά – τα φορούσα και στις βόλτες μου στο Κατμαντού και στο αεροπλάνο, επειδή είναι εξαιρετικά άνετα και ελαφριά. Ήταν ο πιο συχνός «σύντροφός» μου σε όλο το ταξίδι.
Πώς σας φάνηκαν τα παπούτσια – τι θα τονίζατε από άποψη άνεσης, αντοχής ή λειτουργικότητας;
Φάνηκαν υπέροχα. Θα ήθελα να επισημάνω κυρίως το πόσο φυσικά κινείται κανείς με αυτά – το πόδι μπορεί να λειτουργεί όπως πρέπει και χάρη σε αυτό ένιωθα πιο ελεύθερη, πιο άνετη. Χωρίς πόνους, χωρίς πίεση – ακόμα και μετά από μια κουραστική μέρα. Ταυτόχρονα, με εξέπληξε η αντοχή τους – παρά την καθημερινή καταπόνηση στα ορεινά μονοπάτια σε δύσκολο έδαφος, παρέμειναν σε άριστη κατάσταση. Στεγνώνουν γρήγορα, αναπνέουν καλά και απλά λειτουργούν. Σε συνδυασμό με ποιοτικές κάλτσες, ήταν πολύ άνετα και αξιόπιστα παπούτσια.
Είχαν τα παπούτσια κάποια ιδιότητα που σας εξέπληξε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού;
Με εξέπληξε το γεγονός ότι ακόμη και σε πετρώδη και ανώμαλη επιφάνεια ένιωθα σταθερή και σίγουρη. Αρχικά, ο άνθρωπος πιστεύει ότι χρειάζεται μια ισχυρή σόλα, αλλά συχνά ισχύει το αντίθετο – αρκεί το πόδι να λειτουργεί σωστά και να αντιλαμβάνεται το έδαφος. Με εξέπληξε ευχάριστα το γεγονός ότι μπόρεσα να ολοκληρώσω ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής χωρίς να νιώσω κόπωση ή υπερβολική καταπόνηση. Τα barefooty έγιναν για μένα σύμβολο ελαφρότητας – όχι μόνο σωματικής, αλλά και ψυχικής. Σαν να μου θύμιζαν ότι το να περπατάς αργά, φυσικά και με σεβασμό στο σώμα σου είναι ο καλύτερος τρόπος.
Μπορείτε να περιγράψετε κάποια σημαντική εμπειρία ή στιγμή που συνδέεται με το ταξίδι σας (και ιδανικά και με τα παπούτσια);
Ένας από τους αξέχαστους στιγμές ήταν όταν, μετά από μια ολόκληρη μέρα πεζοπορίας, συνειδητοποίησα ότι είχα ξεχάσει τα μποτάκια μου στο Namche Bazar. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα ότι δεν ήταν και το ιδανικό, αλλά δεν πανικοβλήθηκα – ήξερα ότι το έδαφος δεν ήταν ακόμα τόσο δύσκολο και ότι με τα barefoot θα μπορούσα να συνεχίσω. Το πραγματικό πρόβλημα θα εμφανιζόταν αργότερα, όταν θα έπεφτε χιόνι και τα μποτάκια θα ήταν απαραίτητα.
Ευτυχώς, ο Νεπάλιος οδηγός μας τα κανόνισε όλα γρήγορα και ένα 15χρονο αγόρι από την τοπική κοινότητα μου έφερε τα μποτάκια το ίδιο βράδυ. Αυτή η στιγμή με χαροποίησε πολύ και μου έδειξε πόσο πολύ μπορείς να βασιστείς στους ανθρώπους εκεί.
Υπήρχε κάποιο πιο δύσκολο τμήμα της διαδρομής, όπου τα παπούτσια αποδείχθηκαν πραγματικά χρήσιμα;
Ένα από τα πιο δύσκολα τμήματα ήταν η μέρα που κατεβαίναμε για πολύ ώρα – περπατούσαμε για αρκετές ώρες σε ένα πετρώδες μονοπάτι, όπου κάθε βήμα απαιτούσε συγκέντρωση. Το έδαφος ήταν ανώμαλο, γεμάτο χαλαρά πέτρες και ρίζες. Με εξέπληξε το πόσο πολύ μπορούσα να βασιστώ στα barefooty. Χάρη στο γεγονός ότι νιώθω κάθε ανώμαλη επιφάνεια, προχωρούσα με βάση την αίσθηση, βήμα προς βήμα.
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι τα barefooty δεν είναι κατάλληλα για τα βουνά. Εγώ, αντίθετα, συνειδητοποίησα ότι όταν το πόδι λειτουργεί όπως πρέπει, μπορεί να αντεπεξέλθει σε πολύ περισσότερα από ό,τι θα περίμενα. Ήταν μια μικρή πρόκληση – αλλά την αντιμετώπισα με ευκολία, κυριολεκτικά.
Θα συνιστούσατε τα παπούτσια μας σε κάποιον άλλο για παρόμοιο τύπο ταξιδιού;
Σίγουρα ναι. Φυσικά, εξαρτάται από το συγκεκριμένο έδαφος και τις συνήθειες του καθενός, αλλά αν κάποιος έχει ήδη εμπειρία με τα barefoot και ξέρει πώς αντιδρά το σώμα του σε αυτά, μπορούν να είναι ένας εξαιρετικός σύντροφος ακόμα και σε ένα τόσο μακρύ και απαιτητικό ταξίδι. Για μένα, τα barefoot παπούτσια κατά τη διάρκεια του ταξιδιού ήταν σύμβολο ελευθερίας, ελαφρότητας και επαφής με τη γη. Αν και σε ορισμένα σημεία φόρεσα ορειβατικά παπούτσια, πάντα επέστρεφα με χαρά στα barefoot.
Ποια τρία λόγια θα περιγράφατε καλύτερα την εμπειρία σας με τα παπούτσια μας;
Ελαφρότητα – ελευθερία – εμπιστοσύνη.
